Ýörük türkmen lugaty

YÖRÜK- TÜRKMEN LÜGATÇESİ

Yörük-Türkmen dersen Türklüğün özü
Arıca, duruca söyler her sözü
Ayrı tutar gece ile gündüzü
Gerçekten yanadır “GÜMAN’I” sevmez

Geçen yılı anlatırken “BILDIR” der
Barışa çağırır kini kaldır der.
Aşçıya “GÖMÇE” yi derin daldır der.
Alevine dargın dumanı sevmez.

Kaytarıp kaçmanın adı “ZILLIMAK”
Bir şeye, bir yere dalışsa “TUMMAK”
Avucu ve gözü kapatmak, “YUMMAK”
Diline yabancı zamanı sevmez.

Doğurmayan dişi hayvan “ARBAZ”dır.
Kenara çekilen tahta “PERVAZ” dır
Kuru soğuk denen hava “AYAZ”dır.
Yörük-Türkmen yanlış yazanı sevmez.

“OĞRUN” iç çevirmez, dobradan yana
“OŞUKÇULUK” edip, laf satmaz sana.
“MURDAR” demez asla “MUSMUL” olana
Murdarca iş yapan insanı sevmez.

Top top başak keser, yani, “GRIF”lar
Azığına baksan ” SIZGIT”, “SIKMAÇ”var
Yorulur “GERNEŞİR”, “DİNLENİR” kalkar
İş varken uyuyup kalanı sevmez.

Keten iç giysiyi “KÖYNEK” biliriz.
Sözünden cayanı “DÖNEK” biliriz.
Kim haktan yanaysa örnek biliriz.
Yörük Türkmen yalanı sevmez.

Kız gelinlik olur, oğlansa civan,
“PIRTILAR GÖRÜLÜR” şenlenir meydan.
Tutulur güreşler, ses gelir “TOY” dan
Namertle birlikte olanı sevmez.

İlkbahar deyince yaylaya göçer
Ateşin üstünde “KUŞENE”si var.
Alın teri ile pişeni sever.
Misafir ağırlar hal hatır sorar
İyilik yaparken ilanı sevmez.

“KOYURTMAÇ” kaşıklar, “TELEME” içer
Yörüktür atları rüzgarı biçer.
Kültürüne asi geleni sevmez.

İnsan kadri bilmezlerle işi yok.
Harama bulaşmış “TİKE” aşı yok.
Nankör “GORAŞ”ı yok, nankör eşi yok.
Gıybet edip yüze güleni sevmez.

Sıvasına “BİŞİRİK” der, “SİVEÇ” der.
“TANDIR” daki toprak kaba “GÜVEÇ” der.
Severim, sayarım yüzüm “GÜLEÇ” der.
Çünkü Yörük Türkmen talanı sevmez.

Ali DAL,
Şair-Yazar-Araştırmacı.