Uyan!

UYAN!

Derin uykulara dalan gonca uyan!
Uyan! Kalk! Nergis gibi göz açıp etrafına bak!
Safâ sarayımızı keder talân etti bak!
Kuşlar ötüyor, uyan!

Bu sûzişli eninler her tarafı kavurdu;
Her tarafta bir figân.
Uyan derin uykudan!
Derin uykudan uyan!
Derin uykudan uyan!

Bütün Doğu dünyası ne hale geldi bir bak!
Külü göğe savrulmuş bir ateş gibi sanki;
Boğulmuş bir inilti susuyor, eseri yok;
Bu kaybolmuş bir feryat.

Bu toprakta her zerre kederli bir nazardır.
Başkaldır Hindistan’dan, Irak’tan, Semerkand’dan,
Tuğyan et Hemedan’dan,
Bir hayat emaresi göster bize ve canlan!

Uyan derin uykudan!
Derin uykudan uyan!
Derin uykudan uyan!

Seher vaktidir, güneş ufukta yükseldi bak!
Sabahın kulağına kanlı bir küpe taktı;
Sahralardan, dağlardan kabileler, kervanlar yola koyuldu,
Uyan!

Ey dünyayı gören göz, sırrını anlayan göz!
Uyan! Bir bak ne haldedir şu cihan.
Uyan derin uykudan!
Derin uykudan uyan!
Derin uykudan uyan!

Nasıl denizsin ki, sen vadiler gibi sakin!
Böyle deniz mi olur? Artmıyor, eksilmiyor.
Daha derinlerinden kabaran dalgalar yok!
Ve suyunun üstünde timsahlar kaynaşmıyor.
Böyle deniz mi olur?
Bu denizin göğsünden başı göklere değen
bir dalga ol, kanatlan!

Uyan derin uykudan!
Derin uykudan uyan!
Derin uykudan uyan!
Hakk’ın kanunu sana, sana teslim edildi.
Allah’ın varsa eğer, sağı sen, solu sensin.
O’nun serveti sensin, O’nun kudreti sensin.

Topraktan yaratılmış bir kulsun sen, ey insan!
Lâkin zemin de sensin, zaman da sensin.
Hakk’a vuslat sırrının şarabını iç ve kan!
Atıl! Kurtar kendini, şüphe uçurumundan.
Ne duruyorsun davran!

Uyan derin uykudan!
Derin uykudan uyan!
Derin uykudan uyan!

Muhammed İKBÂL.