Duşmana ýurt bolduñmy, sen Kerkuk?

DÜŞMANA YURT MU OLDUN SEN KERKÜK?

Şimdi verirken son nefesimi
Bu son seslenişim size
Ya tutun elimizden
Ya da “gardaş” demeyin bize.

Kerkük benim, demek ayrı gördüler
Şu döşüme paslı hançer vurdular
Sanki benim öz evime girdiler
Oğlum gibi ağlayan vatan Kerkük
Peşmergeye yurt mu oldun sen Kerkük?

Bu nasıl özgürlük, sana hiç düşmez
Garipleri kimse görmez, görüşmez
Zalim değişir de, mazlum değişmez
Ellerimde can çekişen can Kerkük?
Soysuzlara yurt mu oldun sen Kerkük?

Beni sorma, halkın kesiriyim ben
Mükemmel(!) bir çağın kusuruyum ben
Bir eski destanın esiriyim ben
Bir kendine, bir de bana yan Kerkük
Peşmergeye yurt mu oldun sen Kerkük?

Günahım çok ama gel gör gizlerim
Gelemem de içten içe sızlarım
Bıktırmıştır tutulmayan sözlerim
Ama bu son, ama bu son, son, Kerkük
Soysuzlara yurt mu oldun sen Kerkük?

Bayrağındır, mavi görsem, ölürüm
Tabutundur, çivi görsem, ölürüm
Mezarındır, evi görsem, ölürüm
Uykularım ve gözlerim kan, Kerkük
Düşmanıma yurt mu oldun sen Kerkük?

Bilmez miyim, beni nerde kim bekler
Ak nineler, gün görmemiş bebekler
Kurda karşı bir olurmuş köpekler
İşte benim çıldırdığım an Kerkük
Peşmergeye yurt mu oldun sen Kerkük?

Iraktasın, başın yine dar da mı?
Bebeklerin, çoluk-çocuk zorda mı?
Ve Peşmerge, ve Barzani orda mı?
NAMUS SÖZÜ, GELECEĞİM BEN KERKÜK!
Soysuzlara, Peşmergeye yurt mu oldun sen Kerkük.

Nevzat YILDIRIM.

Alıntı Kaynağı: http://anadolusairleri5.blogspot.com.tr