Köňlüm

KÖÑLÜM

Ýer urmadym (Urmaryn!). Elim göge uzatdym,
Men yşkyňda teşnedim. Suw däl, çäge uzatdyň,
Jebir bilen suwadyň. Bilmen, kime göz etdiň,
Yşkyňda ah-u-arman, bilniksiz seda köňlüm.

Söz ber maňa, göl döredip, ony hala çiteýin,
Ýürek tar deý, içim gor deý. Aýt, nä alaç edeýin?!
Sesim ýitmez, üýnüm ýetmez, boldum nalajedeýin,
Söwdaňa serin goşan diwana-geda köňlüm.

Ýugrumymy ýetirdiň, otda bişäýmäm galdy,
Del gözlere kän ildim, indi düşäýmäm galdy,
Öz-özüme duşman men, diňe puşeýman galdy,
Özge eşret istemez, lezzetden jyda köňlüm.

Yşk başlady, soňlanmady, näler bolmady tamam,
Göwnümiň ýyrtyklaryn gizläp bilmedi “ýamaň”...
Ganatlarym gyryldy, görüldi işim (aman!),
Eý wepalym, sapalym, jepaňa pida köňlüm.

Sapa HOMMADOW.