Sezaice Mavera

SEZAICE MAVERA...

"Ya yağmurdan yukarı ya sahradan aşağı
ya deryanın kafesi ya azat gökkuşağı..."

I. KISIM

Bir nağme yankılanır uzaktan, çok uzaktan,
Rüyalar ülkesine götürür çiçekleri.
Çiçeklerin aksine hâlâ ayakta tutan,
Rüyaların aksine sunan içecekleri,
O ezgi değil miydi, beni Göklere satan?
Rüzgarın eşliğinde delerek perdeleri,
Bir nağme yankılanır uzaktan, çok uzaktan.

Ne bilsin talihimi yaşmaksız papatyalar?
Sıkışmışken, örtülü düşlerin bahçesinde.
Bağlar yabancı bana, beni bahçivan anlar,
Ruhumun anahtarı ipekten şiltesinde.
Havuzlara ulaşan yol, set-set, duvar-duvar,
Can çekişir perende suların ötesinde.
Ne bilsin talihimi çırçıplak papatyalar?

Kaldırımlarda tutsak ak-kara gökkuşağı,
Geçmişi kayıp tarih, geleceği muamma.
Tavus tüyünde saklı, sevdanın yeşil çağı,
Sıcak bir temasıyla son bulur soğuk humma.
Ya yağmurdan yukarı ya sahradan aşağı,
Ah, bir karara varsa, bu ilahi dilemma,
Kaldırımdan kurtulsa, rengârenk gökkuşağı.

Yuvasından firari Hümayı gördünüz mü?
Dudağımdan yükselen semavi kanatları?!
(Kirpik iradesinin haddini sordunuz mu?)
Kanattan kanatlara uzanan serhatları,
Siz hiç nefesinizle telleyip ördünüz mü?!
Yılgın rüzgara teslim tüylerin heyhatları,
Yoksa, siz, o garibim Hümayı vurdunuz mu?!

Azizim mesafeler - iki bulut aralık,
Merhameti andıran nehirlerden süzülen.
Tacı yerlerde yeksan rotasız kalabalık,
Karışmış keselerde ezenler ve ezilen.
Onlardan biriyim bak - yağmura hasret balık,
gibi derinliklerde tuz kurşuna dizilen.
Mesafeler azizim - iki katre aralık...

II. KISIM

Zihnimin serhaddini özgür bırakmak için,
Kırılgan anılarla yaktım koca bir ateş.
Kendi odum kendimi yandırdı için için,
Taze kalan her duygu bir melek tüyüne eş.
Şehrimin levhasına mıhlanmış adın, perçin.
Şehrimin ortasına doğsa yepyeni güneş
Kırılgan anıları özgür bırakmak için
Zihnimin serhaddinde yaktım koca bir ateş...

Gözlüğün arkasından güneşe bakmak gibi,
Sırf, rengi beyaz diye kediden şans beklemek.
Arif mırıltılarda duymak cânân ismini,
Ve sonra duaların önsözüne eklemek,
İşte bu mefkuredir tüm kadehlerin dibi.
Inatçı ümitleri ötelere saklamak,
Gözlüğün gerisinden dünyayı görmek gibi...

Özge rüyada zinde uykusuz gecelerim,
Gözlerimin ferini o gözlere taşıdım.
Saadeti israf etmekten korkar şu ellerim,
Misafir bulutlarda damla-damla yaşadım.
Gökte asılı kaldı meçhul bilmecelerim,
Heykelini görünce yıldızlarda, üşüdüm.
O rüyalarda mahfuz uykusuz gecelerim.

Bugünümün külfeti ceddimden kalıt bana,
Benden müstakil miras - yarına revan çile.
Yükselttim geçmişimi fikrimin sehpasına -
Ve yarınlar hatırlar beni ilmikler ile..
Erişmedikçe bu çark affın intikamına,
Uzar Divana kadar O keşmekeş silsile.
Bugünün başağrısı irsi yadigâr bana.

Yelda yüklü varlığım ne tümseklerden geçti,
Daha iyi anlıyorum artık kambur feleği.
O da 'güzel yurt' diye geldi sinemi seçti,
Yerinden-evinden edip, hayırhah meleği.
Gel gör ki Mesih için Meryeme sofra düştü,
Kırıntıdan yeşerir ruhumun çöl belleği.
Yelda ümit varlığım ne tümseklerden geçti...

Kerbela külünden dinle, son güfteyi ey yar!
(Kahve ahdini bozar, yılların rafta senin)
Sen bana gel, ellerim ellerine intizar,
Yaştan telaştan azad, baki kalır yeminim.
Maveranın bağrına saplanan mavi efkâr,
Rüyasında Anka'yı ağlatan o ses benim.
Kerbela kuşundan dinle, son besteyi ey yar!...

© Taýmaz SEÝIDOW.